2. A co dostanę w zamian?

  - Ana, choć tu do nas. Będziesz pomagała Samancie, ona jest naszym fotografem.- podeszłam posłusznie do ojca i do niewysokiej, bardzo ładnej dziewczyny. 
 - Hej, jestem Samanta ale znajomi mówią na mnie Sami.- blondynka przyjacielsko się uśmiechnęła.- Jak się ciesze że wreszcie jest tu jakaś dziewczyna w moim wieku!- od tej dziewczyny aż tryskało pozytywną energią.
 - Mi też miło Cię poznać, jestem An.- przywitałam się z Sami która powiem szczerze, wydawała się być bardzo sympatyczna. 
 - Ty zobacz!- dziewczyna szturchnęłam mnie w ramię kiwając głową w stronę nadjeżdżającego autokaru.- To nasza kadra!- chwyciła aparat i zaczęła robić zdjęcia wysiadającym z pojazdu Austriakom. 
 - Ej, a tak właściwie to co ja mam robić?- stanęłam z boku uświadamiając sobie, że właściwie to ja nic nie robię. 
 - Jak to co? Podziwiaj.- Sami posłała "zalotne" spojrzenie do przechodzącego Krafta a ja cicho się zaśmiałam. 
 - No, taką pracę to ja rozumiem.- obie zaczęliśmy się śmiać nie przerywając pracy. Stałam u boku mojej nowej koleżanki gdy ona robiła zdjęcia, ale stwierdziła że stoi zbyt daleko by uchwycić odpowiedni profil i podeszła bliżej skoczków a ja przysiadłam na chwilę, odczuwając lekkie zmęczenie. Siedząc na ławce przyglądałam się (jako rodowita Austriaczka) skoczkom w czerwono-biało-czerwonych strojach za którymi szli Niemcy. Obok mnie szedł nawet nie skaczący już Thomas Morgenstern!! Ludzie, on się nawet do mnie uśmiechnął! Za nim szedł Wellinger trzymając w ręku swój aparat, który cały czas rozbłyskiwał białym światełkiem. Nadal byłam w hipnozie po uśmiechu Morgiego, on był moim idolem właściwie od zawsze więc ten mały gest wprowadził mnie w wewnętrzną euforię gdy usłyszałam dość głośny brzdęk. 
 - Chyba coś panu upadło.- podniosłam aparat leżący na ziemi tuż obok moich stóp, otrzepując z niego śnieg i uniosłam do góry głowę wpatrując się w twarz młodego skoczka. 
 - Oo, dziękuję Ci.- chłopak odebrał swoją własność a ja tylko się uśmiechnęłam nie będąc w stanie nic sensownego z siebie wydusić. - Nie ruszaj się! Nie obrazisz się, jak zrobię Ci zdjęcie?- rozejrzałam się dookoła sprawdzić czy to aby na pewno było do mnie po czym twierdząco pokiwałam głową wlepiając wzrok w błękitne oczy Niemca.
 - Ale że co?!- dopiero teraz doszło do mnie co mówił skoczek.- Przepraszam, zamyśliłam się. Mógłby pan powtórzyć?- Wellinger wyraźnie rozbawiony zaczął po woli tłumaczyć poprzednie słowa.
 - Pytałem. Czy. Mogę. Zrobić. Ci. Zdjęcie. I żaden pan, Andreas jestem.- chłopak podał mi dłoń strącając przy tym śnieg z mojej czapki prosto na moją twarz. 
 - No bardzo śmieszne..- zmrużyłam oczy czując jak oślepia mnie flash.- Ej, ale ja się nie zgodziłam!- powiedziałam wstając z ławki i wpychając głowę przed wyświetlacz aparatu.- O Boże, niech pan to usunie! Znaczy Andi.. Andreas! No nie ważne, usuń to!- Skarciłam go wzrokiem a on łobuziarsko się uśmiechnął.
 - A co dostanę w zamian?- splótł ręce wokół klatki piersiowej podnosząc do góry brew. 
 - Nie wiem, ale jak nie usuniesz to dostaniesz, ale śnieżką!- wystawiłam mu języka i to był chyba błąd mojego życia. 
 - Czyli bitwa na śnieżki?- Potarł dłonią o dłoń cały czas się uśmiechając. 
 - Nie, nie, nie! Ja tylko żartowałam, wiesz.. jesteś bardzo dobrym fotografem!- Uniosłam ręce w geście poddania się i szybko zsunęłam się na ławkę głęboko oddychając. 
 - Wszystko w porządku?- Wellinger przykucnął obok mnie uważnie wpatrując się w moją twarz.- Jesteś bardzo blada, może zawołam pomoc?- spytał wyraźnie przejęty moim osłabieniem.
 - Nie, zaraz mi przejdzie muszę tylko chwilę odpocząć.- uniosłam kącik ust wyjmując z kieszeni odpowiedni proszek który zawsze miałam przy sobie i już miałam go połknąć ale zaciekawiony wzrok skoczka chyba za bardzo mnie krępował.- Nie patrz się tak, od tego się nie umiera.- zaśmiałam się cicho starając się nie zwracać uwagi na mojego "towarzysza". 
 - Wiesz że doping jest niedozwolony?- chłopak delikatnie szturchnął mnie łokciem robiąc zabawną minę.
 - A ty wiesz że właśnie powinieneś wchodzić na scenę?- wskazałam palcem na skoczków powoli odbierających swoje numery startowe a chłopak szybko zerwał się na nogi. 
 - Przepraszam, muszę już iść ale mam nadzieję że jeszcze się zobaczymy.- Andreas puścił mi oczko i zaczął iść w stronę skoczni odwracając się w połowię drogi.- Nie powiedziałaś mi jak masz na imię!- usłyszałam jego głos i automatycznie się uśmiechnęłam. No tak, on się przedstawił a ja jak zwykle zapomniałam.
 - Ana, ale mów mi An!- odkrzyknęłam czując na sobie spojrzenia przechodzących obok starszych pań.
 - Ci dzisiejsi mężczyźni nawet imion zapamiętać nie umieją, tylko jedno im w głowię.- powiedziała jedna z nich a ja zasłoniłam usta dłonią żeby nie wybuchnąć śmiechem po czym udałam się do jednego z domków po ciepłą herbatę. Weszłam do pierwszego z budynków po prawej stronie i od razu włączyłam elektryczny czajnik taty i wyjrzałam przez okno żeby sprawdzić czy nic mnie nie ominęło. Stałam oparta o parapet słysząc gromkie brawa dla naszych skoczków odbierających plastrony a następnie słuchając przemowy jednego ze sponsorów którego wypowiedz zbytnio mnie nie zaciekawiła więc zalałam wrzątkiem owocową saszetkę i otuliłam się kocem, siedząc na łóżku bo odczułam już lekkie zmęczenie. Wtuliłam się w puszysty materiał czując jak moje oczy same się zamykają. 





Cześć :) 
Trochę z poślizgiem no ale wreszcie udało mi się napisać nowy rozdział. Zapraszam do czytania i do komentowania! 
I jeszcze takie pytanie do Was: Jaki jest wasz ulubiony skoczek narciarski?

Pozdrawiam ;*