6. Czytasz mi w myślach kotku!

 Wieczór dłużył mi się niemiłosiernie, a ja nie mogłam doczekać się kolejnego dnia, zawodów, spotkania ze.. znajomymi? Chyba nawet bardzo dobrymi znajomymi. Nigdy nie miałam osoby której mogłabym się wygadać, ufać czy choćby zabawić się (na miarę moich możliwości). W dzieciństwie większość czasu zleciała mi na notorycznym przesiadywaniu w szpitalu lub w domu, a przecież przyjaźń wymaga pielęgnacji. W szkolę nigdy z nikim się za dobrze nie spoufalałam, dzieci w moim wieku wtedy nie byli zbyt wyrozumiali, wręcz przeciwnie.. Samanta jest mi bliska, nie przeszkadza jej moja choroba, zachowuję się jakbym niczym się od niej nie różniła. Jakbym też była pełna życia. Tylko szkoda że tak nie jest. Z dnia na dzień czuję się coraz gorzej a dawcy nadal nie ma. Gdy jako dziecko wygrałam z białaczką obiecałam sobie że już nigdy nic mnie nie złamie, że mogę wszystko, przecież jestem silna.. Ale nawrót choroby to zmienił. Nadal nie pojmuję dlaczego akurat mnie los rzuca takie kłody pod nogi. Naprawdę na to zasłużyłam? Westchnęłam przerywając swoje przemyślenia i z impetem obróciłam się po raz setny na drugi bok, próbując znaleźć godną pozę do spania. Spojrzałam na zegarek - 23;20 a ja nadal nie mogę usnąć. Głęboko i ciężko wciągnęłam powietrze do płuc aż w końcu nie wytrzymałam i wstałam na równe nogi by uchylić okno. Poczułam chłodny wiatr i dreszcz przeszywający moją bladą skórę i zwinnie wskoczyłam pod kołdrę, szczelnie się nią owijając. Zamknęłam powieki i starłam się myśleć o czymś przyjemnym ale to też za wiele nie pomogło. Zirytowana, a może zrezygnowana sięgnęłam ręką do szafki nocnej na której znajdowała się moja komórka. Spojrzałam na wyświetlacz który wskazywał że minęły zaledwie cztery minuty odtąd ostatni raz sprawdzałam godzinę. Nie wiem co mną kierowało ale postanowiłam napisać sms'a do Andreasa. Może on też cierpi dzisiejszej nocy na bezsenność? 

 "Witam pana :) Mam nadzieję że Cię nie obudziłam ale... śpisz już?" 

Ku mojemu zdziwieniu nie musiałam długo czekać na odpowiedź bo już po chwili rozbłysnął mój wyświetlacz. 

 "Nie śpię proszę pani bo czytam notatki, matura wzywa :( A ty? Jest już późno, dlaczego nie śpisz?" 

O ile wcześniej nie wiedziałam co mną kieruję to teraz postradałam wszystkie zmysły pisząc to, co pierwsze przyszło mi do głowy. 

"Bo nie powiedziałeś mi dobranoc." 

Chyba dopiero po fakcie powoli mój  mózg zinterpretował te kilka tak idiotycznych słów. Byłam pewna że moja twarz przybrała czerwonego koloru ale cóż, głupia An po dobranocce nie myśli. Leżałam na plecach ściskając telefon i co chwilę zaglądając w wiadomości. Po pięciu minutach po raz kolejny skarciłam się w myślach no bo przecież on ma zawody jutro, pewnie poszedł spać. Ostatni raz przeniosłam wzrok na wyświetlacz który dokładnie w tej chwili zasygnalizował że przyszła mi nowa wiadomość. 

"No dobra, nie będę Cię dłużej męczył. Już oficjalnie - Dobranoc moja Królewno ;)" 

Zaśmiałam się pod nosem i odłożyłam urządzenie z powrotem na szafkę, zamykając swoje ciężkie powieki. Może to dziwne, ba na pewno dziwne ale usnęłam. I to dość szybko. Gdy promienie słońca wpadły wprost do mojego pokoju leniwie otworzyłam oczy i uśmiechnęłam spoglądając na zegarek. No to sobie pospałam dzisiaj ale po takiej nocy nie ma się co dziwić. Poszłam do łazienki, ogarnęłam się i zeszłam na dół "w pogoni za jedzeniem". 

 - Dzień dobry tatusiu!- zawiesiłam się staruszkowi na szyję i dałam buziaka. 

 - Oho, a co ty taka wesoła od samego południa?- wzruszyłam ramionami i spojrzałam przez okno.

 - Słońce świeci, ptaszki śpiewają.- wyszczerzyłam się jak najładniej umiałam.- No i zawody są!- wesoło krzyknęłam a tata pokręcił tylko głową. Zjadłam śniadanie i szybkim krokiem poszłam do swojego pokoju po proszki które powinnam zażyć właśnie dlatego.. W połowie schodów stanęłam łapiąc się za głowę, która jakby eksplodowała. Czułam jak robi mi się niedobrze i powoli tracę równowagę więc osunęłam się po ścianie głęboko oddychając. Ciężko było złapać mi każdy najmniejszy wdech powietrza a przed oczami zrobiło mi się ciemno. Oparłam głowę na kolana i starałam się powoli wciągać powietrze nosem. Po kilku sekundach otworzyłam oczy i uniosłam brodę czując jak moje płuca zaczynają normalnie funkcjonować a oczom ukazał się rawie idealny obraz. Zacisnęłam pięści i powoli wstałam ze schodka kierując się do drzwi mojego królestwa. Gdy już tam dotarłam opadłam na łóżko i czułam jak w moich oczach gromadzą się łzy. Zacisnęłam zęby, wzięłam leki i szybko mrugałam aby pozbyć się świeczek. O nie, nie będę płakała a już na pewno nie dzisiaj. 
 - Taaato!- krzyknęłam głośno a na schodach momentalnie słychać było gwałtowne kroki ojca. 
 - Jezu, co się stało?- w mgnieniu oka Walter przy mnie kucnął i położył dłoń na czole sprawdzając temperaturę. 
 - Tato nic mi nie jest.- pokręciłam głową uśmiechając się.- Mogę jechać z Samantą na zakupy?- Do zawodów jeszcze ponad..3 godziny.- spojrzałam na zegarek a potem na ojca który wyglądał jakby toczył wojnę ze swoimi myślami. 
 - Lubię Sami, chyba jest odpowiedzialną dziewczyną, prawda?- delikatnie uniósł kąciki usta a ja lekko się zdziwiłam.- Tylko uważaj na siebie i..- przerwałam mu przewracając oczami.
-..i miej włączony telefon.- doskonale znałam tą regułkę na pamięć. On zawszę był zbyt opiekuńczy ale miał do mnie zaufanie. Starał się zastąpić mamę, starał się za dwoje. Właśnie za to Go tak kocham. Chwyciłam za komórkę i wybrałam numer do Schiele. 
 - Para bailar, la Bamba! Para bailar, la Bamba! Se necesita una poca de graciaaa!- usłyszałam w słuchawce dobrze znany mi głos i wybuchnęłam śmiechem. 
 - Ee, Sami? Co ty robisz?- spytałam nadal się śmiejąc. 
 - Śpiewam mój dzwonek, a co? Nie podoba Ci się?!- starał się być poważna ale dałabym sobie rękę uciąć że na jej twarzy widnieje tak zwany banan. 
 - No moja droga, to już wiemy dlaczego jesteś fotografem a nie piosenkarką..- uwielbiam się droczyć, obojętnie z kim, po prostu uwielbiam. 
 - Z racji tego, że usłyszałam to z twoich ust, uznam to za komplement.- usłyszałam jej piskliwy śmiech i aż odsunęłam słuchawkę od ucha, robiąc to samo.- Ej co dzisiaj, znaczy przed zawodami robisz?- spytała widocznie zaciekawiona. 
 - Jadę z tobą na zakupy.- powiedziałam obojętnym tonem próbując założyć sobie bransoletkę jedną ręką c było nie lada wyzwaniem. 
 - Czytasz mi w myślach kotku!- odparła radośnie komunikując mi że będzie za pół godziny. Po kilkunastu minutach byłam już gotowa i czekałam w kuchni na Samantę wyglądając przed okno. Gdy nadjechało jej czarne BMW wyszłam z domu i przywitałam się z dziewczyną. 





Halo? Jest tu jeszcze ktoś? :) Rozdział niezbyt ciekawy ale mam nadzieję że w następnym się poprawie! Mam pełne ręce nauki ale nie mogę się rozstać z tym blogiem <3 
Pozdrawiam :*